Η Αναπλ. Πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Μαρία Βασιλειάδου, είχε σήμερα την χαρά και την τιμή να είναι η κύρια ομιλήτρια σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Λύκειο Κύκκου Α΄με θέμα «Τιμούμε το Πολυτεχνείο, Καταδικάζουμε το Ψευδοκράτος». Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης η διεύθυνση του Λυκείου, τίμησε την κυριά Βασιλειάδου για την προσφορά της στην ελληνική παιδεία.
Στην ομιλία της η κυρία Βασιλειάδου ανέφερε τα πιο κάτω:
«Κύριε Διευθυντή
Αγαπητοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,
Αγαπημένα μου παιδιά,
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνετε, να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς που είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένες με τη σημερινή μέρα και έχουν διττό χαρακτήρα, αφού έχουν την ίδια ρίζα, τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό.
Ζούμε δύσκολους καιρούς, που αγγίζουν τον πυρήνα της ύπαρξης μας. Πανδημίες, πολέμους, ακραία κλιματικά φαινόμενα. Η ανθρωπότητα, όλοι μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, παρακολουθούμε μια λαίλαπα που είναι έτοιμη να μας καταβροχθίσει, να μας αφανίσει. Αυτή η αυτοκαταστροφική τάση, αρχίζει και τελειώνει στη ματαιοδοξία, στη τάση του ανθρώπου να κυριαρχήσει, να ασκεί έλεγχο και να πλουτήσει. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Ο δυνατός πατά στον λαιμό τον αδύνατο. Το εμείς γίνεται ένα απόλυτο ΕΓΩ. Αυτό είναι ο φασισμός.
Ο φασισμός καταργεί κάθε έννοια δημοκρατίας και ελεύθερης σκέψης όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.
Η διασύνδεση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 με την Κύπρο, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συναισθηματική. Είναι αποτέλεσμα ίδιων συντελεστών, διότι τόσο ο Ελληνικός λαός, όσο και η Κύπρος, έχουν υποστεί τις συνέπειες ενός στρατοκρατικού καθεστώτος, το οποίο επιβλήθηκε από Αμερικάνικους σχεδιασμούς, με στόχο την εξυπηρέτηση των Αμερικανοατλαντικών γεωστρατηγικών συμφερόντων, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου.
Η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 αποτέλεσε την αποκορύφωση της αντίδρασης του ελληνικού λαού εναντίον των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της στρατιωτικής χούντας η οποία κατέλυσε τη δημοκρατία, με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Αιχμή της λαϊκής αντίδρασης ήταν η φοιτητική νεολαία. Οι προθέσεις της φοιτητικής νεολαίας για διεκδίκηση της επιστροφής στη δημοκρατία και της κατοχύρωσης της ακαδημαϊκής ελευθερίας, είχαν ήδη διαφανεί από τον Φεβρουάριο του 1972 με την κατάληψη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η τριήμερη εξέγερση του Πολυτεχνείου με την μαζική συμμετοχή του λαού της Αθήνας, επιβεβαίωσε έμπρακτα ότι παρά τις φιέστες και την επικοινωνιακή προπαγάνδα, η χούντα δεν κατόρθωσε να αποκτήσει ούτε καν στοιχειώδη λαϊκή αποδοχή.
Η βίαιη καταστολή της εξέγερσης, απεκάλυψε για μια ακόμα φορά το ειδεχθές πρόσωπο του φασισμού και την αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική συμπεριφορά των στρατοκρατών της Αθήνας, οι οποίοι, στο βωμό της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων στόχων, αποδείχθηκαν αδίστακτοι και έγιναν εθνοκτόνοι.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου συνέπεσαν και με την εναλλαγή προσώπων στην ηγεσία της στρατιωτικής χούντας. Μάλιστα κάποιοι, επιχείρησαν να μειώσουν την αξία της εξέγερσης, υποστηρίζοντας ότι ήταν υποκινούμενη, για να δικαιολογηθεί η εναλλαγή. Στην πραγματικότητα οι διεργασίες ανατροπής της χούντας του Γ. Παπαδόπουλου, άρχισαν από τα μέσα του 1972, χρονική στιγμή κατά την οποία αρχίζει να διαφαίνεται η διαφοροποίηση της ομάδας Ιωαννίδη.
Ως λόγος ανατροπής, προβλήθηκε η αποστασιοποίηση της ομάδας του Παπαδόπουλου από τις ούτω λεγόμενες, αρχές της 21ης Απριλίου και η ανάγκη επιστροφής σε αυτές.
Οι πραγματικοί λόγοι όμως ήταν διαφορετικοί. Αυτοί εστιάζονται περισσότερο στα εξής:
Στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις που προέκυψαν ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη της χούνταςö που είχαν περισσότερο προσωπικά κίνητρα και
στην έλλειψη εμπιστοσύνης των Αμερικανών προς τον Γ. Παπαδόπουλο, ως τον άνθρωπο που θα εξυπηρετούσε τις επιλογές τους. Επιθυμία τους, ήταν η ηγεσία της στρατιωτικής χούντας να αποτελείται από άτομα απόλυτα ελεγχόμενα και πειθήνια στις προσταγές τους.
Της ανατροπής Παπαδόπουλου προηγήθηκαν δύο σημαντικά γεγονότα.
Το πρώτο, αφορούσε τη διαφοροποίηση της στάσης του Παπαδόπουλου, έναντι του Μακαρίου και του κυπριακού. Την άνοιξη του 1973 ο Παπαδόπουλος ζήτησε δημόσια από τον Γρίβα, να διαλύσει την ΕΟΚΑ Β΄ και να επιστρέψει στην Αθήνα. Επιπρόσθετα σταμάτησε την χρηματοδότηση της ΕΟΚΑ Β’ και την υποστήριξη προς τους καθαιρεμένους Μητροπολίτες και δήλωνε άρνηση να συναντήσει τους εκπροσώπους της Γριβικής παράταξης που επισκέπτονταν την Αθήνα.
Το δεύτερο, αφορούσε την άρνησή του να επιτρέψει στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις τους στην Κρήτη, για τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Αραβοισραηλινού πολέμου, του Οκτωβρίου του 1973.
Αυτή η αλλαγή στην ηγεσία της χούντας, αποτελούσε την 5η κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, σε διάστημα δέκα χρόνων.
Θα μπορούσε εύλογα να οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα ότι, όλες οι κυβερνητικές αλλαγές που έλαβαν χώρα, από την ανατροπή του Γ. Παπανδρέου με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1965 μέχρι και το 1973, είχαν υποκινηθεί από τους Αμερικανούς και είχαν ως επίκεντρο, το κυπριακό, με τρόπο ώστε να διασφαλισθούν τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, σε μια περίοδο όπου η Μ. Ανατολή αποτελούσε το επίκεντρο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις.
Η ομάδα του Δικτάτορα Ιωαννίδη, με την ανάληψη της είχε θέσει ως πρωταρχικό της στόχο την πραξικοπηματική ανατροπή του Αρχ. Μακαρίου και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα ακόλουθα:Καταγράφηκε κλιμάκωση στις φραστικές επιθέσεις εναντίον του Μακαρίου.
Το Φεβρουάριο του 1974 λαμβάνεται επίσημα η πρώτη απόφαση για την ανατροπή του, η οποία και επιβεβαιώνεται τον Απρίλιο του ιδίου έτους.
Ορίζεται ως αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ ο στενός συνεργάτης του Ιωαννίδη και δίνονται οδηγίες για εντατικοποίηση της τρομοκρατικής της δράσης, με επίκεντρο δολοφονίες Μακαριακών.
Στις 15ης Ιουλίου του 1974, επιτελείται το πραξικόπημα, που οδηγεί στην τουρκική εισβολή και στην κατάληψη κυπριακών εδαφών, με στόχο να επιβληθεί το Αμερικανονατοϊκό σχέδιο διαμελισμού της Κύπρου.
Σε στιγμές κρίσιμες για την πατρίδα μας η ιστορική αυτογνωσία αποτελεί βασικό στοιχείο επιβίωσης και αδιαμφισβήτητα, η αναφορά στο παρελθόν δεν αποσκοπεί στην αναμόχλευση παθών, αλλά στον παραδειγματισμό για αποφυγή των ίδιων ή παρόμοιων λαθών. Η λήθη θα πρέπει επιτέλους να αντικατασταθεί από την αλήθεια που όπως είπε και ο ήρωας ποιητής Δώρος Λοΐζου «είναι πιο καυτή και από τη μήτρα του ήλιου».
Σήμερα ας ταξιδεύσουμε μαζί πίσω στον χρόνο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου…
Η ανάγκη των δεκαοκτάχρονων φοιτητών για ψωμί , παιδεία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία…
Τι ζητούσαν αυτά τα παιδιά; Ζητούσαν το αυτονόητο.
Ζητούσαν να απαλλαγούν από την καταπίεση, ζητούσαν την ανεξαρτησία της σκέψης, την ελευθερία του λόγου , ζητούσαν να ζήσουν τα νιάτα τους ελεύθερα,
που κάποιοι τα εγκλώβιζαν σε στεγανά και τα έπνιγαν με περιοριστικά μέτρα.
Η εξουσία της εποχής εκείνης στην Ελλάδα που επικράτησε μετά από το πραξικόπημα του Απρίλη 1967 οδηγούσε τη χώρα στην εσωστρέφεια και στον περιορισμό κάθε έννοιας της δημοκρατίας εξευτελίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ήταν η εποχή που η Ελλάδα στέναζε κάτω από το στυγνό καθεστώς των συνταγματαρχών. Οι νέοι της εποχής εκείνης πήραν τα ηνία. Δεν άντεχαν την καταπίεση, δεν άντεχαν την στέρηση της ελευθερίας, τους εκφοβισμούς, τις ταπεινώσεις, τα βασανιστήρια. Και ξεσηκώθηκαν.
Στις 14 φεβρουαρίου του 1973 ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, ζητώντας την κατάργηση του Ν.1347 ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά την διάρκεια των σπουδών τους.
Η αστυνομία παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του Ιδρύματος συνέλαβε έντεκα φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της περιύβρισης αρχής.
Έγινε πιά η μεγάλη αρχή …
Τα νιάτα της εποχής εκεινής, δεν χωρούσαν στα μερικά τετραγωνικά που τους παραχωρούσε το χουντικό καθεστώς των συνταγματαρχών, για να αναπνέουν…
Ασφυκτιούσαν, στον περιορισμό, στον εγκλωβισμό της ίδιας τους της ύπαρξης, της ζωής και της εξέλιξης.
Επτά μέρες αργότερα, στις 21 Φεβρουαρίου κατέλαβαν το κτίριο της νομικής σχολής στην Αθήνα προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία» «Κάτω η χούντα» και «ζήτω η ελευθερία»..
Το ποτάμι πλέον δεν είχε γυρισμό προς τα πίσω…
Η νεολαία της εποχής εκείνης, πολεμούσε για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, που στέναζε κάτω από το φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών…
Ήταν άνισος ο αγώνας, επειδή διεξαγόταν μεταξύ μιας πάνοπλης και ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, έτοιμης για όλα και από την άλλη μιας ομάδας άοπλων φοιτητών, με μοναδικό όραμα την ελευθερία της …
Και όμως, η χούντα των συνταγματαρχών έχανε το παιγνίδι μέρα με την μέρα … Συνειδητοποιώντας ότι χτιζόταν επανάσταση, η Χούντα
αγρίευε, και στο πέρασμα του χρόνου, διέκοψε οποιαδήποτε μορφή ελεύθερου διαλόγου με τους φοιτητές…
14 Νοεμβρίου 1973…
Χίλιοι πεντακόσιοι ηρωικοί νέοι –φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο…
«να μείνουμε απόψε στο Πολυτεχνείο» Αυτή ήταν η απόφαση τους…
‘Ένας μικρός πομπός , λίγα φάρμακα και τρόφιμα όλα και όλα τα «υπάρχοντα» τους.
Κόντρα στο νεοναζισμό, Κόντρα στον φασισμό, μια χούφτα νέα παιδιά αντιστάθηκαν στην παντοδυναμία των όπλων! Οι ήρωες φοιτητές του πολυτεχνείου…
«ΕΔΏ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΣΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ , ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ . ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ , ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ,ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ…Η ΧΟΥΝΤΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ …ΛΑΕ ΚΑΤΕΒΑ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΕΙΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ!»
Ηρωικός ΝΙΟΒΡΗΣ, 1973
Ο δικτάτορας δίνει διαταγή στις 13 του Νιόβρη, στις επτάμιση το πρωί να χτυπηθεί η λαοθάλασσα …έξω από το Πολυτεχνείο.
Δακρυγόνα ,φωτιές , και οι πρώτες σφαίρες να σφυρίζουν δαιμονισμένα στην ατμόσφαιρα…
Νεανικά κορμιά κείτονταν νεκρά και με το αίμα τους έβαφαν το χώμα της πατρίδας…
Μιας πατρίδας που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία και δίδαξε όλη την υφήλιο τι σημαίνει αθάνατο ελληνικό πνεύμα.
Σ αυτή την πατρίδα,
τα τανκς γκρέμιζαν αυτές τις αρχές στις τρεις το πρωί τα ξημερώματα της 17ης του Νοέμβρη….
Γκρέμισαν την πόρτα του πολυτεχνείου και μαζί πήραν και τις ζωές αθώων άοπλων φοιτητών και πολιτών που αγωνίζονταν για ψωμί, παιδεία και ελευθερία…
«είμαστε άοπλοι. είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας….»
Ακούστηκαν οι φωνές των φοιτητών λίγο πριν η πύλη του πολυτεχνείου γκρεμιστεί και πριν γκρεμιστεί για πάντα η ίδια η χούντα των Αθηνών…
Η ιστορία καταγράφει …
Όλοι οι δικτάτορες έχουν άσχημο τέλος…
Ας είμαστε αισιόδοξοι, και να χτίζουμε θετικές σκέψεις, επενδύοντας ότι νομοτελειακά, οι λεπτές ισορροπίες που υπάρχουν γύρω μας και που πολλές φορές δεν γίνονται αισθητά αντιληπτές, μεριμνούν για αυτό που η ίδια η φύση επιζητεί ….
Την αρμονία, την ισορροπία, …
Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανατρέπεται ο λεγόμενος ισχυρός άντρας Γεώργιος Παπαδόπουλος και τη θέση του αναλαμβάνει ο Δημήτριος Ιωαννίδης ο οποίος οδηγεί τις καταστάσεις μέχρι το πραξικόπημα στη Κύπρο και την βίαιη και βάρβαρη εισβολή των τούρκων στην Πατρίδα μας…
Η Ελλάδα επανέρχεται στη Δημοκρατία και η Κύπρος γίνεται πια όμηρος της Τουρκίας…
Η γη της λεμονιάς και της χαράς μετατρέπεται σε γη του οδυρμού και των αντισκήνων!
Η εθνική προδοσία αφήνει πλέον έντονα τα σημάδια της στον Κυπριακό Ελληνισμό.
Επτά χρόνια μετά την εισβολή του 74, η Τουρκία στα πλαίσια του στρατηγικού της στόχου που διαμορφώθηκε από το 1950 και αποσκοπούσε στο γεωστρατηγικό έλεγχο της Αν. Μεσογείου και τη μετατροπή της Τουρκίας σε μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια ανακηρύσσει στις 15 Νοεμβρίου 1983 τα κατεχόμενα εδάφη της ΚΔ σε ένα «κράτος» μαϊμού!
Σ ένα ψευδοκράτος που αναγνωρίζεται παράνομα μόνο από την ίδια την Τουρκία η οποία διατηρεί 48 χρόνια μετά την εισβολή, πενήντα χιλιάδες στρατού και εποικίζει και αλλοιώνει συνεχώς τον δημογραφικό χαρακτήρα της κατεχόμενης περιοχής.
Η προδοσία του 1974 έδωσε στην Τουρκία πολιτικό και γεωστρατηγικό πλεονέκτημα για την επιβολή λύσης που θα αποτελούσε προστάδιο για την σταδιακή δημιουργία των προϋποθέσεων που θα της επέτρεπαν την πλήρη ενσωμάτωση της Κύπρου στην τουρκική επικράτεια.
Προς αυτή την κατεύθυνση στόχευε και το σχέδιο Γκιουνές, το οποίο στις 15 Αυγούστου 1974 χάρις στο Β. Λυσσαρίδη δεν έγινε αποδεκτό στη γνωστή σύσκεψη του Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριών.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους είχε πολλαπλούς στόχους: Μετατροπή του κυπριακού σε θέμα διακοινοτικής διευθέτησης
Διεκδίκηση της πολιτικής ισότητας στο πλαίσιο της λύσης για να είναι δυνατός ο πλήρης έλεγχος του κράτους
Σταδιακή αναβάθμιση του κατοχικού καθεστώτος στο επίπεδο της Κ.Δ., είτε με υποβάθμιση της Κ.Δ. στο επίπεδο του κατοχικού καθεστώτος, γεγονός το οποίο συνέβη κατά την 5μερή Διάσκεψη στο Κρανς Μοντανά το 2017
Κατοχύρωση των βασικών παραμέτρων που το διεθνές δίκαιο καθορίζει ως αναγκαίες και απαραίτητες για τη νόμιμη ανακήρυξη κράτους. Στόχος ο οποίος αποτελεί το εναλλακτικό σενάριο της Τουρκίας σε περίπτωση αποτυχίας για την επιβολή της λύσης της ΔΔΟ. Οι 4 παράμετροι είναι, νόμιμος λαός, νόμιμο έδαφος, επικυρωμένο σύνταγμα, και κυριαρχία.
Με τη μέχρι σήμερα λανθασμένη και μυωπική πολιτική που ακολουθήσαμε στο πλαίσιο δήθεν της καλής μας διάθεσης για επίλυση του κυπριακού και με τις συνεχείς μονομερείς υποχωρήσεις, στην ουσία προσφέραμε στην Τουρκία περαιτέρω πολιτικό κεκτημένο και τη φέραμε ένα βήμα μακριά από την υλοποίηση ουσιαστικά του προτελευταίου σταδίου του στρατηγικού της στόχου, δηλ. είτε της επίλυσης του κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ, είτε της νόμιμης ανακήρυξης τουρκικού κράτους στην κατεχόμενη Κύπρο. Η μόνη παράμετρος που μέχρι στιγμής δεν κατόρθωσε να κατοχυρώσει η Τουρκία είναι η κυριαρχία, την οποία επιδιώκει από το 1964, όμως το ψήφισμα 186 του Σ.Α. του ΟΗΕ το Μάρτιο του 1964 έβαλε φρένο στις επιδιώξεις της.
17 Νοεμβρίου 1973…
15 Νοεμβρίου 1983…
Δύο σημαδιακές ημερομηνίες που σημάδεψαν τον Ελληνισμό…
Τιμούμε σήμερα, τους φοιτητές που έπεσαν στο Πολυτεχνείο και συνεχίζουμε τον αγώνα τους ενάντια στον φασισμό, δίνοντας το δικό μας αγώνα για απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον Τούρκο εισβολέα.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους».
