Μου κάνουν εντύπωση οι «προοδευτικοί» συμπατριώτες μας με τις «προοδευτικές» τους ιδέες οι οποίες οδηγούν προοδευτικά σε μία λύση - παράλυση του Κυπριακού προβλήματος. Αυτές οι «προοδευτικές» ιδέες πρωταγωνιστούν και στη νέα προσπάθεια επίλυσης που βρίσκεται σε εξέλιξη για καταρτισμό των όρων αναφοράς. Πρώτο και σημαντικό σημείο των όρων αναφοράς είναι οι μέχρι σήμερα συγκλίσεις οι οποίες δεν πρέπει να λησμονούμε πως προνοούν εκ περιτροπής προεδρία και βέτο σε όλες τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, αριθμητική εξίσωση στη Γερουσία και ξεχωριστή πλειοψηφία για την έγκριση όλων των νομοθετημάτων, ειδικές πλειοψηφίες στη Βουλή για τη λήψη αποφάσεων, αριθμητική εξίσωση στο Ανώτατο Δικαστήριο (σε περίπτωση ισοψηφίας να προεδρεύει ξένος δικαστής και να έχει νικώσα ψήφο), γεωγραφικό διαχωρισμό του λαού σε εθνοτική βάση, εγγυημένη πλειοψηφία πληθυσμού και εδάφους, νομιμοποίηση των εποίκων κ.ά.
Δεύτερο βασικό συστατικό των όρων αναφοράς είναι το λεγόμενο πλαίσιο Γκουτέρες με το οποίο δεν καταργούνται οι εγγυήσεις, δεν καταργούνται ευθέως τα επεμβατικά δικαιώματα των εγγυητριών δυνάμεων, δεν κατοχυρώνεται η ακηδεμόνευτη ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους και δεν κατοχυρώνονται οι τρείς βασικές ελευθερίες οι οποίες αποτελούν την πεμπτουσία των επιδιώξεων της πλευράς μας. Αντίθετα, στο περιουσιακό αναγνωρίζεται η προτεραιότητα δικαιώματος στον χρήστη, δηλαδή στον Τούρκο σφετεριστή. Αναγνωρίζονται στους Τούρκους οι τέσσερις βασικές ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Παραμένουν τα τουρκικά στρατεύματα (και συνεπώς και οι εγγυήσεις) και μετά τη «λύση», ενώ η εκ περιτροπής προεδρία αναγνωρίζεται ως πολιτικό κεκτημένο της τουρκικής πλευράς.
Τέλος, το τρίτο βασικό στοιχείο των όρων αναφοράς είναι το κοινό ανακοινωθέν του Φεβρουαρίου 2014 στο οποίο αναγνωρίζεται πως η κυριαρχία προέρχεται εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κάτι
το οποίο μπορεί να τύχει αξιοποίησης από την Τουρκία για να δημιουργήσει συνθήκες για δύο κράτη.
Είναι πράγματι άξιον απορίας, σε ποια ομοσπονδία που σέβεται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα προνοούνται όλα αυτά για να ισχύσουν και στη δική μας εκκολαπτόμενη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία;
Με βάση τα πιο πάνω διαφαίνεται ξεκάθαρα πως για άλλη μια φορά εμπλεκόμαστε σε μια διαδικασία επίλυσης του κυπριακού κατά την οποία παραγνωρίζεται ο ρόλος της Τουρκίας ως δημιουργού του κυπριακού προβλήματος μέσω της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής και αναγνωρίζεται σε αυτή ρόλος τρίτου ο οποίος συμβάλλει εποικοδομητικά στην προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος. Επίσης, μέσα από τη συνομολόγηση των όρων αναφοράς, αναιρείται ο στρατηγικός σχεδιασμός εκμετάλλευσης της γεωστρατηγικής θέσης της Κύπρου μέσω των τριμερών συμμαχιών και ωθείται η Κύπρος, διπλωματικά και στρατιωτικά ανοχύρωτη, σε ανισοβαρείς συνομιλίες, χωρίς την παραμικρή βελτίωση του συσχετισμού ισχύος. Αυτό ή θα οδηγήσει σε νομιμοποίηση των επιδιώξεων του ισχυρού μέρους ή σε ναυάγιο με τις ευθύνες να επιρρίπτονται κυρίως στο αδύναμο μέρος ή στην καλύτερη περίπτωση και στους δύο.
Για την ΕΔΕΚ η προοπτική είναι μία και αποτελεί μονόδρομο. Ένα αληθινά προοδευτικό και σοσιαλιστικό κόμμα όπως η ΕΔΕΚ που πάλεψε για να καταργηθούν τα εσωτερικά σύνορα και ο διαχωρισμός του λαού, που αγωνίστηκε εναντίον του Απαρτχάιντ, παλεύει για μια λύση που κατοχυρώνει την αρχή «ένας άνθρωπος μίας ψήφος», οδηγεί στη δημιουργία «ενός κράτους και ενός λαού», απελευθερώνει αληθινά την Κύπρο από την κατοχή και εφαρμόζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο χωρίς παρεκκλίσεις.
Για να οδηγηθούμε, όμως, σε αυτήν τη λύση θα πρέπει πρώτα να βελτιωθούν οι συσχετισμοί ισχύος και αυτό σημαίνει αξιοποίηση των συμφερόντων των ισχυρών, αναβάθμιση των τριμερών συμμαχιών, ενίσχυση της αμυντικής μας θωράκισης και τάχιστα επαναφορά του Κυπριακού προβλήματος ως θέματος εισβολής και κατοχής. Αντί της πενταμερούς με απούσα την Κυπριακή Δημοκρατία, να πάμε σε Διεθνή Διάσκεψη με τα πέντε μόνιμα μέλη των Η.Ε., την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ε.Ε. παρούσες, για να συζητηθεί η διεθνής πτυχή του προβλήματος που είναι και η ουσία του κυπριακού. Δεν νοείται ο Ερντογάν να βρίσκεται σε ρήξη με το σύνολο της διεθνούς κοινότητας και αυτή που πιέζεται να είναι η πλευρά μας. Αυτό φανερώνει έλλειψη διορατικής και αποτελεσματικής πολιτικής.