Του Δώρου Θεοδώρου π. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης
7 Δεκεμβρίου, 2018
Ο Γιάννης γεννήθηκε το 1950 στην Πεντάγυια του Μόρφου. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στα ΛΟΚ ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και έφτασε μέχρι τον βαθμό του έφεδρου υπολοχαγού. Είναι ίσως ο μοναδικός έφεδρος αξιωματικός των ΛΟΚ που έδρασε στην αντίσταση κατά του πραξικοπήματος.
Ο Μαύρος δεν ήταν εξ αρχής αυτός που τελικά φάνηκε. Η γυναίκα του Μαρία από το χωριό Πηγαίνια της Τηλλυρίας μας λέει ότι αυτή και η οικογένεια της τον έκαμαν Εδεκίτη. Και μάλιστα σε σημείο όπως λέει η Μαρία που πρώτα ήταν το κόμμα και μετά η οικογένεια.
Ο Γιάννης με την έναρξη της δράσης της ΕΟΚΑ Β' ανέπτυξε πλούσια αντιστασιακή δράση στην περιοχή Πεντάγυιας Μόρφου, ενταγμένος στους μαχητικούς πυρήνες της ΕΔΕΚ, οι άνδρες των οποίων κατείχαν νόμιμα οπλισμό για προστασία της Δημοκρατίας.
Η εκδήλωση του πραξικοπήματος τον βρίσκει στου Μόρφου όπου μαζί με άλλους αντιστασιακούς, τον Ευαγόρα Χαραλαμπίδη, το Σάββα Σαββόπουλο και άλλους κρατούν την κωμόπολη ελεύθερη καθ΄ όλην την ημέρα της 15ης Ιουλίου 1974.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής ο Μαύρος πολεμά σε διάφορα μέτωπα από τον Πενταδάκτυλο μέχρι τα Κόκκινα όπου κατόρθωσε να διασώσει στρατιώτες μας οι οποίοι είχαν παγιδευτεί.
Υποχωρώντας έφτασε στον Κύκκο όπου ήταν μαζεμένοι πολλοί στρατιώτες και αντιστασιακοί διωγμένοι από τη τυφλή μανία των χουντικών και των ΕΟΚΑΒητών. Εκεί συγκρούστηκε με το διοικητή της 33ης μοίρας καταδρομών τον οποίο και αφόπλισε.
Όταν όλος αυτός ο οπλισμένος, οργισμένος και προδομένος κόσμος βρισκόταν στον Κύκκο συνέβη κάτι που πιστεύω έχει τη δική του σημασία και πρέπει να το γνωρίζει ο κόσμος.
Αυτό που θα αναφερθεί πιο κάτω δεν αποτελούσε μεμονωμένο γεγονός. Ξέρω, από αφηγήσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου ότι και ο Τάσος Μάρκου σκεφτόταν το ίδιο και το πρότεινε στον Τάσσο. Να κάνει αντιπραξικόπημα εναντίον του Κληρίδη για να ξαναφέρει το Μακάριο.
Τα ίδια σκεφτόντουσαν και συγκεντρωμένοι ένοπλοι στον Κύκκο. Και αποκαλύπτω τώρα ότι πήραμε τηλεφώνημα τότε στα γραφεία της ΕΔΕΚ από τον Κύκκο, που μας ζητούσε να δώσουμε την έγκρισή μας για να κατέβουν οι εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες αγανακτισμένοι ένοπλοι στρατιώτες και πολίτες να ανατρέψουν την “κυβέρνηση”.
Ο Λυσσαρίδης ο οποίος λίγο πριν είχε γίνει στόχος δολοφονικής επίθεσης στην οποία σκοτώθηκε ο αγωνιστής ποιητής Δώρος Λοϊζου, όπως τότε απέτρεψε τον κόσμο από πράξεις αντεκδίκησης, το ίδιο έπραξε και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Τους απέτρεψε επίμονα λέγοντάς τους ότι αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια της Τουρκίας και των εχθρών της Κύπρου. Και τον άκουσαν και τα χειρότερα αποφεύχθησαν. Αυτός είναι ο Γιατρός: Τολμηρός και συνετός με βαθιά συναίσθηση του εθνικού συμφέροντος και του πατριωτικού καθήκοντος.
Μπορεί ο λαός παραπληροφορημένος από τους αντιπάλους του να μην του έδωσε την ευκαιρία να κυβερνήσει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο Λυσσαρίδης δεν πρόσφερε πάρα πολλά στην πατρίδα του. Ότι απέτρεψε λύσεις καταστροφικές. Ότι αποκάλυψε σχέδια λύσης που έριχναν την Κύπρο στην αγκαλιά της Τουρκίας, ότι αυτός και η ΕΔΕΚ στάθηκαν ακλόνητοι στις επάλξεις και του αντιδικτατορικού αγώνα και του αντικατοχικού αγώνα με πολιτικό κόστος μάλιστα.
Ας επιστρέψουμε όμως στο Γιάννη το Μαύρο.
Όλοι ή σχεδόν όλοι οι διωγμένοι και κατατρεγμένοι στρατιώτες και πολίτες αποφασίζουν κάποια στιγμή να μετακινηθούν στην Παναγιά, το χωριό του Αρχιεπισκόπου. Εκεί οργανώθηκαν στρατιωτικά και τη διοίκηση τους ανέλαβε ο Μαύρος. Όταν τελικά αποφάσισαν να διαλυθούν και να επιστρέψουν, τον Μαύρο τον περίμεναν “οι φίλοι” του με ανοικτές αγκάλες. Τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν κι αφού τον κρέμασαν ανάποδα, τον μετέφεραν στην Κακοπετριά όπου ήταν το αρχηγείο τους. Από τις 14/9 τον φυλάκισαν και παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι την επιστροφή του Μακαρίου στην Κύπρο στις 7/12 του 1974.
Μαζί με την γυναίκα του και τα δυο παιδιά, τον Πέτρο και τον Αντρέα, εγκαταστάθηκαν στην Επισκοπή Λεμεσού όπου και παραμένει μέχρι σήμερα η οικογένεια.
Ο Γιάννης και η Μαρία είχαν την τραγική ατυχία να θάψουν και το παιδί τους τον Πέτρο, ύστερα από θανατηφόρο δυστύχημα.
Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ταλαιπωρήθηκε και πικράθηκε αυτή η οικογένεια.
Παρ΄ όλα αυτά ο Γιάννης εξακολούθησε να είναι δραστήριο μέλος της ΕΔΕΚ, είναι δε από τους ιδρυτές του πρώτου συλλόγου της ΕΔΕΚ στη Λεμεσό του Τελ Αλ Ζαάταρ στην οδό Πάφου.
Ο Γιάννης ύστερα από μια τόσο ταραχώδη ζωή έφυγε νωρίς το 2004 σε ηλικία μόλις 54 χρονών.
----------------------