Στα κράσπεδα της σκλαβωμένης Αμμοχώστου, στην αυλή της ημικατεχόμενης Δερύνειας, εκεί που δολοφονήθηκε θρασύδειλα από ανθρωπόμορφα τέρατα ο Τάσος Ισαάκ στις 11 Αυγούστου 1996, αποτίουμε σήμερα νοερά φόρο τιμής στο παλληκάρι που δεν βολευόταν με την κατοχή.

Ο Τάσος ήθελε να αναπνέει ελεύθερος, σε μια ελεύθερη πατρίδα και τη φλόγα του πόθου του, τη μετέδιδε τότε σε πολλούς Έλληνες της Κύπρου, που διαδήλωναν εκείνες τις ημέρες κατά της κατοχής.

Αυτό τρομοκράτησε τους βάρβαρους Τούρκους γκρίζους λύκους και κάποιους τουρκοκύπριους, ανδρείκελα της Τουρκίας και τον δολοφόνησαν ύπουλα. Στα ίσα δεν θα μπορούσαν να αναμετρηθούν μαζί του.

Είκοσι εννέα χρόνια μετά, η γη που ποτίστηκε με το αίμα του Τάσου Ισαάκ, δεν έχει απελευθερωθεί.

Την πατάνε ακόμα ανίερα πόδια βάρβαρων κατακτητών, κτηνωδών δολοφόνων.

Δυστυχώς, όμως αυτή τη γη, όπως και τη μνήμη του Τάσου Ισαάκ, την διασκελίζουν αδιάφορα οι «επισκέπτες» της λεγόμενης φτήνιας των κατεχομένων.

Δυστυχώς, θάψαμε μόνοι μας τη θυσία του Ισαάκ κάτω από τόνους ασφαλτοστρωμένου οδοφράγματος.

Η ΕΔΕΚ που πρώτη τότε αντέδρασε έντονα στη διάνοιξη του οδοφράγματος της Δερύνειας αξιώνει κλείσιμο του οδοφράγματος, στο πλαίσιο άσκησης πολιτικής πρόκλησης κόστους στην Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς, για να αισθανθούν οι τουρκοκύπριοι τα πλεονεκτήματα της διαβίωσης υπό τη σκεπή της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Ο τόπος της θυσίας του Τάσου Ισαάκ δεν έπρεπε να είναι πέρασμα, αλλά προσκύνημα.  

Γραφείο Τύπου

Λευκωσία, 11 Αυγούστου 2025