Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
 
Ήχησαν χθες ανατριχιαστικά οι σειρήνες. Τρύπησαν τις σκέψεις μας. Μάτωσαν τις καρδιές και τις ψυχές μας. Μας θύμισαν τον ξερό κρότο των ερπυστριών των τανκς, τη φριχτή εικόνα των πυροβόλων που στόχευσαν το κορμί της Κύπρου. Μας θύμισαν τους αξιωματικούς με το εθνόσημο της Ελλάδας, της γενέτειρας της δημοκρατίας, να μαγαρίζουν τη σημαία της Ελλάδας, καταλύοντας τη δημοκρατία, δολοφονώντας Έλληνες της Κύπρου, όχι κάποιους ξένους, εχθρούς, κυνηγώντας τον Μακάριο, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ο λαός στην συντριπτική του πλειονότητα ήθελε και ψήφιζε για ηγέτη της χώρας μας.
Μετά το πραξικόπημα της χούντας στην Ελλάδα, στις 21 Απριλίου του 1967, ο Κυπριακός Ελληνισμός βίωνε, από τους ίδιους εγκληματίες και προδότες, το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Ένα πραξικόπημα καθόλου αυθόρμητο, μα πολύ καλά και από χρόνια πριν σχεδιασμένο.
Ένα πραξικόπημα που δεν βασιζόταν σε δήθεν «ιδεολογικές» διαφορές, που δεν ήταν δήθεν «εμφύλιος σπαραγμός», όπως θρασύτατα προσπαθούν κάποιοι, ακόμα και σήμερα να πλασάρουν επικοινωνιακά, για να εξωραΐσουν το έγκλημα και την προδοσία.
Ένα πραξικόπημα που διαπράχθηκε επί σκοπού.
Και όπως αποδεικνύεται από χιλιάδες έγγραφα και ντοκουμέντα, τα περισσότερα εκ των οποίων ανασύρθηκαν από σκοτεινά υπόγεια και αναδύθηκαν στη δημοσιότητα από την ιστορικής και πολιτικής σημασίας τεράστια δουλειά που έκανε η Ad Hoc Κοινοβουλευτική Επιτροπή για το Φάκελο της Κύπρου, της οποίας προήδρευε ο Μαρίνος Σιζόπουλος, το πραξικόπημα σχεδιάστηκε σε υπερατλαντικά γραφεία, στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών και σε ΝΑΤΟϊκές συσκέψεις και εκτελέστηκε από τη χούντα των Αθηνών και τους εδώ πράκτορες της, την ΕΟΚΑ Β΄.
Ο Χένρυ Κίσινγκερ ήθελε να έχει τον έλεγχο του αβύθιστου αεροπλανοφόρου, τίτλος σε εισαγωγικά, που έλαβε η άμοιρη μας πατρίδα, για να εξυπηρετήσει τα ψυχροπολεμικά του σχέδια. Φαντασιωνόταν «Κάστρο της Μεσογείου», για να εξουδετερώσει το εμπόδιο του Μακαρίου και διέταξε το πιστό σκυλί των Ηνωμένων Πολιτειών, την Τουρκία, να προκαλέσει τη διχοτόμηση της Κύπρου, με προγεφύρωμα τους τουρκοκύπριους και με τελικό στόχο τον ολοκληρωτικό έλεγχο του νησιού.
Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας των σχεδιασμών του επάρατου Κίσινγκερ, ήταν οι πληρωμένοι λακέδες του Χένρυ Κίσινγκερ, οι χουντικοί της Ελλάδας και οι αρχηγοί της ΕΟΚΑ Β΄. Τους υποσχέθηκαν δύναμη, εξουσία και πλιάτσικο, για να ανατρέψουν τον Μακάριο και φυσικά για να δώσουν στην Τουρκία την αφορμή να εισβάλλει στην Κύπρο.
 
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Αυτά είναι ιστορία, αναντίλεκτη, αποδεδειγμένη με στοιχεία. Στοιχειοθετημένη ακόμα και από πρωταγωνιστές της εποχής, μέλη της ΕΟΚΑ Β΄, όπως ο Σπύρος Παπαγεωργίου, λεγόμενος «κυβερνητικός εκπρόσωπος» της πραξικοπηματικής κυβέρνησης του οκταημέρου Σαμψών, ο οποίος σε συνέντευξή του την 31η Μαΐου 2007, στο «Ράδιο Πρώτο» είπε ότι: «Το πραξικόπημα υπήρξε αμερικανικό έργο. Και χρησιμοποιήθηκαν οι Ενωτικοί σ’ αυτήν την προσπάθεια, εν αγνοία τους, ως χρήσιμοι ηλίθιοι, για την καταστροφή της Κύπρου. Από τους Ενωτικούς δεν εξαιρώ, βεβαίως, τον εαυτό μου».
Μια άλλη, από τις πολλές περιπτώσεις, την διηγήθηκε ο Μαρίνος Σιζόπουλος, σε μια συνέντευξη του. Ένα στέλεχος της ΕΟΚΑ Β΄ στην κατάθεση του ενώπιον της Επιτροπής για το Φάκελο της Κύπρου, μετέφερε κλαίγοντας τον διάλογο που είχε με τον Μακάριο γύρω στο 1970. Τον προειδοποίησε ο Μακάριος να σταματήσουν την υπονόμευση του κράτους, γιατί θα καταλήξουν να βλέπουν τον Πενταδάκτυλο τουρκοπατημένο.   
Ναι, υπήρξαν χρήσιμοι ηλίθιοι, που μετάνιωσαν κλαίγοντας, αλλά ήταν αργά.
Υπήρξαν όμως και οι αρχηγοί τους, που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Διέπραξαν προδοσία.
 
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Ο Βάσος Λυσσαρίδης προειδοποιούσε από καιρό πριν ότι θα γινόταν πραξικόπημα. Προειδοποιούσε άπαντες, τον Μακάριο συμπεριλαμβανόμενο. Δυστυχής Κασσάνδρα, ήταν ο αρχηγός μας. Προφήτευε τα κακά, αλλά δεν τον πίστευαν, δεν τον άκουγαν. Ο ίδιος όμως ήξερε. Ήδη θρηνούσε νεκρούς από την ΕΟΚΑ Β΄ συναγωνιστές του, όπως ο πρωτομάρτυρας Κόκος Φωτίου. Και προετοιμαζόταν όσο μπορούσε, όσο του επέτρεπαν οι συνθήκες. Γι’ αυτό και – πέραν από τους αστυνομικούς που ήταν πιστοί στις νόμιμες αρχές και το Εφεδρικό, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΔΕΚ.
Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Μια ζωή αγώνες. Στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959, ο ίδιος ο Γιατρός και οι μετέπειτα πρωτεργάτες της ΕΔΕΚ, στον πόλεμο κατά της τουρκοανταρσίας με τους θρυλικούς Κοκκινοσκούφηδες να ταπεινώνουν την ΤΟΥΡΔΥΚ, στον πολιτικό αγώνα κατά της χούντας των Αθηνών, όλοι αυτοί οι μπαρουτοκαπνισμένοι εδεκίτες έπιασαν τα μετερίζια και προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους πραξικοπηματίες. Από την Πάφο, στη Λεμεσό, στο Καϊμακλί, την Αρχιεπισκοπή, καθυστέρησαν καίρια την επικράτηση του πραξικοπήματος. Και κυρίως, βοήθησαν στη φυγάδευση του Μακαρίου προς το κάστρο της αντίστασης, την Πάφο. Χωρίς ίχνος υπερβολής, οι εδεκίτες έσωσαν τη ζωή του Μακαρίου. Και θα σας πω μόνο μια λέξη: Ξυλογέφυρο. Αυτοί που ανατίναξαν το Ξυλογέφυρο σταμάτησαν την καταδίωξη του Μακαρίου από τους πραξικοπηματίες. Η ιστορία του Ξυλογέφυρου, πρέπει να μαθευτεί στις σωστές της διαστάσεις και είναι δικό μας καθήκον να το κάνουμε αυτό.
    
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Η πολεμική κραυγή ΕΔΕΚ – ΛΑΟΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, δεν ήταν ιδέα κάποιου επικοινωνιολόγου. Ήταν η αυθόρμητη ιαχή μιας ολάκερης ιστορίας αγώνων. Η ΕΔΕΚ αντιστάθηκε. Δεν κάλεσε κανένα να μείνει στο σπίτι του, για να μην προκληθεί δήθεν αιματοχυσία. Κανένας εδεκίτης δεν άνοιξε το σπίτι του στους πραξικοπηματίες. Κανένας εδεκίτης δεν βολεύτηκε με το έστω βραχύβιο καθεστώς. Και αυτό δεν το χώνεψαν τα ξενοκίνητα, θρασύδειλα ανθρωπάρια. Σαράντα ημέρες μετά την τουρκική εισβολή και παρά το ότι το πραξικόπημα είχε ολοκληρώσει το προδοτικό του έργο, επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Γιατρό. Δεν τα κατάφεραν. Σκότωσαν όμως τον γελαστό τον ποιητή, το παλληκάρι, τον αγωνιστή, τον υπέρτατο εδεκίτη, Δώρο Λοΐζου.
Γιατί όμως, οι πραξικοπηματίες ήθελαν να εξουδετερώσουν τον Γιατρό, αφού υποτίθεται ότι αποχώρησαν από την εξουσία και παρέδωσαν στον Γλαύκο Κληρίδη;
Γιατί, ο στόχος της τουρκοποίησης της Κύπρου έπρεπε να επισημοποιηθεί. Και ο Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ ήταν εμπόδιο.
Δεκαπέντε ημέρες πριν την απόπειρα δολοφονίας του Γιατρού, στις 15 Αυγούστου 1974, συγκλήθηκε σύσκεψη στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, που χρησιμοποιούνταν ως προσωρινό Προεδρικό Γραφείο, εφόσον το Προεδρικό Μέγαρο είχε καταστραφεί κατά τo πραξικόπημα.
Αντικείμενο της σύσκεψης ήταν το λεγόμενο Σχέδιο Γκιουνές, το οποίο στην ουσία θα οδηγούσε στην τουρκοποίηση της Κύπρου, καθώς προέβλεπε τη διασπορά τουρκικών στρατευμάτων σε όλα τα σημεία της Κύπρου στα οποία ζούσαν Τουρκοκύπριοι. Και ενώ ήταν σε εξέλιξη ο «Αττίλας 2», η δεύτερη φάση της εισβολής, κάποιοι ήθελαν να επιβάλουν εκβιαστικά το σχέδιο Γκιουνές.
Όλοι έλεγαν στον Γιατρό να μην πάει στη σύσκεψη, γιατί θα υπήρχαν ένοπλοι πραξικοπηματίες εκεί και κινδύνευε η ζωή του. Όμως ο Βάσος Λυσσαρίδης ήξερε ότι  έπρεπε να αποτρέψει επιβολή του σχεδίου Γκιουνές. Και πήγε. Παρά τις απειλές, παρά τον ξερό κρότο που ακούστηκε ανατριχιαστικός όταν κάποιοι πραξικοπηματίες όπλιζαν τα αυτόματα τους, ο Βάσος Λυσσαρίδης περπάτησε αγέρωχος ανάμεσα τους και τους έκανε να αισθανθούν πολύ μικροί μπροστά του. Η ομιλία του, η ισχυρή αντίδραση του Βάσου Λυσσαρίδη, ήταν καθοριστικής σημασίας για να αποτραπεί η επιβολή του Σχεδίου Γκιουνές.
Γι’ αυτό έπρεπε να εξουδετερωθεί ο Λυσσαρίδης και να αποδυναμωθεί η ΕΔΕΚ. Γιατί η ΕΔΕΚ ήταν πόλος αντίστασης και στην τουρκοποίηση της Κύπρου.
Και από τις 15 Αυγούστου 1974, αρχίζει ο άλλος μεγάλος αγώνας της ΕΔΕΚ. Να γίνει ανάχωμα σε επιβολή διχοτομικών λεγομένων «λύσεων», που θα οδηγούσαν στην τουρκοποίηση της Κύπρου και στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής.
 
 
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Σε τέσσερεις μέρες θα ηχήσουν και πάλι οι σειρήνες. Θα μας θυμίσουν πως μετράμε πέραν του μισού αιώνα συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής.
Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά θέλω να το τονίσω. Δεν υπάρχει πρόνοια του διεθνούς δικαίου που να μην έχει παραβιάσει η Τουρκία, στην Κύπρο. Η παράνομη δήθεν «επέμβαση», η συνεχιζόμενη κατοχή, ο εποικισμός που είναι έγκλημα πολέμου το οποίο δεν παραγράφεται, οι εν ψυχρώ δολοφονίες στρατιωτών και αμάχων, οι βιασμοί, οι εξανδραποδισμοί, η παρεμπόδιση για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων, η παράνομη ανάπτυξη και ο σφετερισμός των κατεχομένων Ελληνοκυπριακών περιουσιών, συνθέτουν ένα βιογραφικό κράτους – εγκληματία κατά συρροή.
Δυστυχώς, στα πενήντα ένα χρόνια που παρήλθαν, τα επαναλαμβανόμενα λάθη των ηγεσιών της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετέτρεψαν το Κυπριακό από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε δικοινοτική διαμάχη και προσφάτως παρατηρείται περαιτέρω διολίσθηση, καθώς πλέον το μόνο που συζητείται – και μάλιστα σε διασκέψεις για το Κυπριακό – είναι η λεγόμενη «οικοδόμηση εμπιστοσύνης» μεταξύ των δύο πλευρών, μέσω των λεγομένων «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» και της διάνοιξης νέων διόδων.
Οι κάκιστοι χειρισμοί των ηγεσιών μας και οι μεθοδεύσεις της Βρετανίας και της Τουρκίας, όχι μόνο εισήγαγαν τη «λύση» Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στις διαπραγματεύσεις του Κυπριακού, αλλά κατέστησαν την ΔΔΟ ως τη «συμφωνημένη» βάση λύσης.
Επειδή η ιστορία πρέπει να διδάσκει, επιγραμματικά ας θυμηθούμε όλοι τα εξής:
-Το 1956 ο Τούρκος καθηγητής Νομικής Νιχάτ Ερίμ, μετά από ανάθεση από την κυβέρνηση της Τουρκίας, εκπονεί έκθεση, με την οποία εισηγείται τη γεωγραφική διχοτόμηση της Κύπρου συνδυαζόμενη με τη μεταφορά των πληθυσμών. Αυτή είναι από τότε η πολιτική της Τουρκίας για το Κυπριακό.
-Το 1956 επίσης, εκφράζεται δημόσια η Βρετανική θέση απόφαση για Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο, με σχετική δήλωση του τότε Βρετανού Υπουργού Αποικιών Λένοξ Μπόυτ, στη Βουλή των Κοινοτήτων.
-Το Αμερικανοβρετανοκαναδικό Σχέδιο του 1979, οι «ιδέες» Κουρτ Βάλντχαϊμ του 1981 και οι «δείκτες» και το Σχέδιο ντε Κουεγιάρ του 1983 και του 1984 βασίζονταν πλήρως σε λύση διζωνικής ομοσπονδίας.
-Το 1990, ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου υποβάλλει συγκεκριμένες προτάσεις προς την τουρκική πλευρά, σύμφωνα με τις οποίες: «Η προτεινόμενη Ομοσπονδία προνοεί ισότητα των περιφερειών που θα την αποτελούν και την εφαρμογή της δικοινοτικότητας, ενώ και οι δύο κοινότητες θα μετέχουν σε όλα τα συνταγματικά όργανα της Ομόσπονδης Δημοκρατίας». Η πρόταση υιοθετείται από το Εθνικό Συμβούλιο, πλην του Βάσου Λυσσαρίδη, ως η «προσδοκώμενη» στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων.
-Το 1990 καταγράφεται για πρώτη φορά σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το 649, η ΔΔΟ ως «λύση» του Κυπριακού.
-Τον Νοέμβριο του 2002 παραδίδεται από τον τότε Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ του ΟΗΕ, Άλβαρο Ντε Σότο, η πρόταση «λύσης», γνωστή ως σχέδιο Ανάν, η πλέον ολοκληρωμένη πρόταση «λύσης» ΔΔΟ. Μετά από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις, στις 24 Απριλίου 2004, το σχέδιο Ανάν τίθεται σε δημοψήφισμα, με τους Ελληνοκύπριους να απορρίπτουν συντριπτικά την πρόταση «λύσης».
-Τον Μάιο του 2015, η ΕΔΕΚ γίνεται το πρώτο κόμμα που αποκηρύσσει με τον πλέον επίσημο τρόπο τη ΔΔΟ ως βάση λύσης του Κυπριακού, χαρακτηρίζοντάς την, ορθά, ως ρατσιστική και αντιδημοκρατική.
 
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Σήμερα, ξεκινά στη Νέα Υόρκη η δεύτερη για φέτος πολυμερής διάσκεψη για το Κυπριακό.
Δυστυχώς, διαιωνίζεται μια κατάσταση, όπου η αντικατάσταση της συζήτησης της ουσίας του Κυπριακού, από μια διαδικασία που έχει μοναδικό αντικείμενο την δήθεν «εμπιστοσύνη» και τη δήθεν «συνεργασία», δεν έχει προσφέρει έστω και το παραμικρό βήμα προς την κατεύθυνση της επίλυσης του προβλήματος.
Το αποτέλεσμα είναι καταγραμμένο:
-Καμία πρόοδος δεν υπήρξε, ούτε καν στη συζήτηση για αύξηση του βαθμού της λεγόμενης «εμπιστοσύνης». Ελπίζουμε πραγματικά να μη θεωρείται πρόοδος η σύσταση δικοινοτικής επιτροπής νεολαίας και το καθάρισμα κοιμητηρίων. Στο πιο δύσκολο θέμα αυτού του πακέτου των λεγομένων «Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», στη διάνοιξη νέων διόδων, η τουρκική πλευρά επιμένει σ’ αυτά που θα εξυπηρετήσουν την οικονομία του ψευδοκράτους ή τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας. Παρά το ότι η ΕΔΕΚ είναι κατά της διάνοιξης νέων οδοφραγμάτων, εφόσον συζητείται αυτό το θέμα και αν θα ανοίξουν και άλλα οδοφράγματα, τότε η διάνοιξη του περάσματος Αθηένου προς Πυρόϊ και του περάσματος των Κοκκίνων πρέπει να είναι όρος απαράβατος.
-Η Τουρκία επικαλείται τη συμμετοχή της σε μια διαδικασία, εντελώς ανώδυνη για το καθεστώς Ερντογάν, που δεν της προκαλεί κανένα κόστος, έτσι ώστε να δηλώνει ότι συμμετέχει δήθεν στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και να αποκομίζει πολιτικά και οικονομικά οφέλη κυρίως στο πλαίσιο των ευρωτουρκικών σχέσεων, παρά το ότι εμμένει στη λεγόμενη «λύση δύο κρατών». Δυστυχώς, η Τουρκία, που είναι το πρόβλημα στην Κύπρο, έχει καταστεί μέρος της λύσης του προβλήματος.
-Η απουσία ανάδειξης και συζήτησης της ουσίας του Κυπριακού και η επικέντρωση μόνο στην οικοδόμηση λεγόμενης «εμπιστοσύνης», έχει εμπεδώσει στη διεθνή κοινότητα την απόλυτα εσφαλμένη και επικίνδυνη εντύπωση ότι στην Κύπρο δύο κοινότητες θα λύσουν τα προβλήματα τους, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Ή ότι οι δύο κοινότητες θα τα βρουν συνεργαζόμενες στο εμπόριο, στην οικονομία, στον πολιτισμό, τον αθλητισμό κτλ. Τι εντύπωση σχηματίζεται όταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με πραγματικά αναβαθμισμένο γεωπολιτικό αποτύπωμα και στην ταραγμένη περιοχή μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ότι αφορά το πρόβλημα του τόπου του, μιλά μόνο για «ΜΟΕ» και οδοφράγματα;
-Το χειρότερο όμως είναι πως η αποκλειστική συζήτηση για «ΜΟΕ» και οδοφράγματα, κανονικοποιεί στη συνείδηση και των Ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων, την κατάσταση διαχωρισμού και την ύπαρξη δύο λεγομένων «οντοτήτων», που δήθεν «συνεργάζονται».
Θέλουμε να συζητηθεί η ουσία του Κυπριακού. Και η ουσία του Κυπριακού για την ΕΔΕΚ, είναι η εξής:
-Το Κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής συνεχιζόμενης κατοχής και παράνομου εποικισμού και μόνο ως τέτοιο πρέπει να προτάσσεται σε οποιεσδήποτε διαδικασίες.
-Πρέπει να επιδιωχθεί κατά προτεραιότητα συζήτηση και επίλυση της διεθνούς πτυχής του Κυπριακού, δηλαδή της αποχώρησης του τουρκικού στρατού κατοχής και της κατ’ αρχήν συμφωνίας για αποχώρηση των εποίκων, της κατάργησης των εγγυήσεων και των λεγομένων μονομερών επεμβατικών δικαιωμάτων.
-Να αποφασιστεί ο επαναπατρισμός των εποίκων και η επιστροφή των προσφύγων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συνθήκες ασφάλειας, στις περιουσίες τους.
Η ιδιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαιτεί:
-Την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια, χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις, χωρίς μακρές μεταβατικές περιόδους και χωρίς πρωτογενές δίκαιο και την κατοχύρωση των τεσσάρων ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή την ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης, περιουσίας και εργασίας σε όλους τους νόμιμους κατοίκους της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ολόκληρη την κυπριακή επικράτεια.
-Τον απόλυτο σεβασμό όλων των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους κατοίκους της Κύπρου.
 
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Πενήντα ένα χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, η ΕΔΕΚ παραμένει στην πρώτη γραμμή, όπως την έταξε ο Βάσος Λυσσαρίδης, οι πρωτεργάτες συναγωνιστές του, οι ηρωικοί νεκροί μας.
Αντιστεκόμαστε πλέον όχι μόνο στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και στην απαξίωση, στον λαϊκισμό, στα ανέξοδα συνθήματα, στις άναρθρες κραυγές που δεν παράγουν πολιτική, αλλά μόνο κούφιες υποσχέσεις στο λαό.
Αντιστεκόμαστε στην επίθεση της ακρίβειας και στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των λίγων εχόντων τα πολλά και των πολλών με τις πολλές ανάγκες.
Εισήλθαμε ήδη στην προεκλογική περίοδο για τις βουλευτικές εκλογές του Μάη του 2026.
Θα δώσουμε ίσως τη δυσκολότερη μάχη στην ιστορία της ΕΔΕΚ.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Υπάρχει μόνο ο δρόμος της πάλης για ενδυνάμωση της ΕΔΕΚ.
Για να συνεχίσει η ΕΔΕΚ να είναι ανάχωμα σε διχοτομικές λύσεις του Κυπριακού.
Για να συνεχίσει η ΕΔΕΚ να είναι το στήριγμα των ευάλωτων και μη – προνομιούχων.
Για να δικαιώσουμε την ιστορία μας και να πολεμήσουμε για το παρόν και το μέλλον.
Το χρωστάμε στους προηγούμενους. Το οφείλουμε στους επόμενους.
Ας ακουστεί και πάλι η ιαχή ΕΔΕΚ – ΛΑΟΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.   
 

Γραφείο Τύπου
Λευκωσία, 16 Ιουλίου 2025